Karadeniz’imden ayrı kalmadan önce yağmurun özlemlerimi gidereceğini düşünemezdim.
Sevdiklerimden uzakta geçen günlerimi teğellediğim uykusuz geçen gecelerimin nöbetlerini tutarken yağmur özlemlerimi giderecek miydi böyle?
Gece yarısı yağmur yağmasıyla annemin yüzümü sıcak elleriyle sıvazlayışı gibi bir şey bu.
Memleketimin benzer serinliği benzer sesi yağmur.
Ya yağmasaydı kim dindirebilirdi bedenimi yırtan annem kokan uykusuzluğumu kim ya da ne dindirebilirdi ki! Yalnızlığımın ürkekliğinin, içimde büyüdükçe büyüyen tarafını kim durdurabilirdi ya da ne!
Yağmur damlalarının yere düşüşünü sokak lambası sayesinde izlemenin ferahlığı anlatılmaz.
Yağmur damlarının ironi içindeki ahenginde yalnızlık da neymiş ki diyip özlemlerimin ünlemi olacağını bilemezdim.
YAZAN: F. DERYA KARACAN
