Kaybedilen yaşanmamışlıklarda gezintiye çıkmak isterken, yolumuzu kaybederiz yemyeşil bir deryada. Susma vaktidir konuşmak için geçmiştir. Yıllar geçmiş çok mu? Kaybedilenler vardır ya, kıymetini bilmediklerimiz, bilemediklerimiz işte yıllarca onlarla yaşarız her yerde bizimledir onlar. Kendimizi hapsederiz kendimize, iç konuşmalarımızla avunuruz. O mutluysa bir de sağlığı yerindeyse daha ne olsun ki. Geri getiremediğimiz ‘zaman’ keşkemiz olur. Şarkı sözlerine sığınırız şiirleri adımlarız. Masmavi bir deryanın özgürlüğüne salıveririz bedenimizi baştan aşağı serinleriz. Sonra yıllarca tenimizdeki ıslaklıkla kimi zaman üşür kimi zamanda kavruluruz. Zaman geçiyor yıllarla eşyalar eskiyor, sözler kalıyor, yaşanılanların tadı damaktan gitmiyor. Dokunmadan sadece bir yüreği seviyor olmanın hazzını yaşatır keşkeler. İç acısı mıdır kaybetmenin pişmanlığı mıdır bilemeyiz ama en çok keşkemiz olanı üzdüğümüzden canımız acır. Dokunmadan da sevilir öyle sevilir ki anlatılmaz bile sır gibidir. İçimizde saklarız kimse bilmesin isteriz. Öyle ki hiç kimse ne onun yerini doldurabilir ne de onun yerini alabilir. Anlatmak isteriz fakat anlatılamaz susmak en iyisidir. Yüreğimizi susturabildiğimiz yere kadar, yüreğimizin nereye kadar susacağını bilemeyiz. Sonra Montaigne’ nin de söylediği gibi onunla her şeyi paylaşmak zevkinden yoksun kalınca hiçbir zevki tatmamaya karar veririz. Ve ne yapsak ne düşünsek onun eksikliğini duyarız. O da bizim için aynı şeyi duyar biliriz bunu. Biliyor olmak bunun için acı vermez keşkemizi hafifletir. Kaybetmenin acısıyla içimizden parça parça bir şeyler dökülür sonra yeniden bütün olur sonra tekrar tekrar aynı şeyler.
Onun haklı olması ve bundan dolayı huzurlu olması huzursuz etmez. O öyle değerlidir ki huzurlu olması bize yeter.
Kimle her neredeyse yanında kim olursa olsun üzmemeye başlar çünkü o her kimse yanındaki onu mutlu ediyorsa bu işte yeter mutlu olmaya.
İyi ki vardır onlar her yüreğin masmavi deryanın yemyeşil özgürlüğüne ihtiyacı vardır.
YAZAN: F. DERYA KARACAN
