Kendimden başka güveneceğim kimse kalmadığını düşündüğüm o kadar çok zaman oldu ki. Aslında zaman değil insanlar buna sebep oldu. Hala da güvenmemem gereken çok şey yaşıyorum. Hayal kırıklıklarım canımı yaktı, canım yandı acımı canımda yaşadım. Ne kimseyi üzdüm ne de acımla kimseyi kırdım. Sustum acıma saygı duyulmasını umdum saygı duyanı bulamadım. Güvenmekle hata mı ettim hata mıdır güvenmek. Hata sözcüğünün kapsadığı genelliğin içinde güvenmek var mı peki. Olmamalı güvenmek benim hatam olmamalı. Güvenmek benim gücüm aslında. Güvendiklerimce sırtımdan da vuruldum göğsümden de vuruldum. Çok defa kendimden başka güvenecek kimsem olmadığını gördüğümde bir başıma kalmışken dua ettim. Dua gücüm oldu. Sevdiklerimin En zor anlarında koştum çırpındım en iyi ne yaparsam yararım olurun hesabını yaparken kuyumun nasıl kazıldığının hesabı yapılmış gözlerim bağlanarak. Güvenmek peşinden inanmayı getirir. İnandım bende gerçekleri yüzüme alay edercesine vurulduğunda kandırıldığımı anladım. Güvendim verilmiş sözlerin yeterliliğine inandım. Söz vermemenin kolaylığını gördüm oysa söz vermenin en zor olduğunu öğrenmiştim. Söz vermek tutmayı gerektirir, onurdur şereftir söz vermek. Söz veriyorsan kendine güvenmen gerekir. Sadece kendi güven kırıklıklarımı yaşamadım yaşayanları da çok gördüm. Üstelik güvenirken ve güvenmemesi gerektiğini bilmeyenleri de gördüm. Ya da güvenmediği halde bunu görmezden gelip vazgeçemeyenleri de gördüm. Güvenmediği halde Vazgeçememek güç değil güçsüzlükmüş aslında gördükçe ve yaşadıkça öğrendim. Güvenmeden de yaşanmaz ki defalarca güvenilmemesi gereken insanlarla tanıştım yinede her defasında güvendim. Saflığımdan insanlara kandığımdan değil kimin ne olduğun gördükten sonra hayatımdan çıkarmayı da bildim.
yazan: F. Derya KARACAN
