Çocuktum fırından gelen kurabiye kokusu yüzümde canlı bir gülümseme sebebimdi. Avuçlarıma sığmayanı cebime sıkıştırırdım sıcak sıcak yerken ağzımda dağılan, dilimde kalan o güzel tat tüm dünyamdı. Kurabiyelerden yayılan vanilya kokusu beni öyle kendine çekerdi ki o kokunun içinde uçuşurdum. Çocuktum fırından gelen kurabiye kokusu yüreğimde çoşku sebebimdi. Avuçladığım kurabiyeleri beni etraflayan arkadaşlarımla paylaşırdım.
Öylece dilimdeki tatla kalırdım. Canım ne zaman kurabiye çekse dilime aynı tat, burnuma aynı koku geliyor.
Şu saatlerde ne yüzümde aynı gülümseme ne de yüreğimde aynı çoşku sebebim oluyor. Şu saatlerde gülümseyemiyorum. Yüreğimde aynı çoşkuyu yaşayamıyorum tek sebebim büyümek.
Yazan: F. DERYA KARACAN
